Uzakta ki ciğerim ben. Mundar diyeni tokat gibi öpecek cürreti kendim de bulabildiğimden bir o kadar da cömertim kedilerim için.

Bir kadından hoşlandığımda veya beğendiğimde bunu ona belli edebiliyorum. Veya anlamasını sağlayabiliyorum. Sevdiğimde onun için birşeyler yapmaya başlıyorum; beni sevsin, varlığımda ki huzuru hissetsin diye. Fakat aşk arefesinde ondan uzaklaşıyorum. İyi konuşsam da ona dökülemiyorum. Damlamak için can atıyorum fakat o sel boğazımdan asla sızmıyor. Kendimi şehvete de dayayamıyorum. Kımıldıyor içimde ki sadakat, düşürüyor beni bencil tutkular. Beynim gıdırdıyor ve bir korku cimciğiyle hortluyorum rüyalardan. Kendime dahi kanmazken kandıramıyor hayat beni...

Ardından uzak durmak için çabalıyorum. Zorlanıyorum. Ve nitekim insanlar tarafından sevilmiyorum. `Bana aşık olur musun?` diye sorabiliyorum. Fakat asla kendimden bahsedemiyorum. Kendimi yalanlayamıyorum.

Beceremeyeceğimi anlayıp kestirip atıyorum, çıkartıyorum hayatımdan. Nitekim hastalık gibi kadınlar vardır. Bir kez şifayı kapmışsan kaçar yolun yoktur. O yayılır bedeninde ve sana paşa paşa acısını çektirir.

` O`ndan nefret edersin, lakin nefretin de onu koruyuşunda aldığın yaralardandır. Acınla nefreti kine dökmek istersin fakat izin vermez sende bıraktıkları. İyileşmek için beklemek zor gelir. Sürekli `One Night Stand` ilacını almaya yeltenirsin. Çimen kokusu, kum tadı hatırlanmasın, mazide kalsın diye. Kesmez kimse... Ondan sonra herkes sıkıcı gelmeye başlar, dikiş tutturamazsın. Yırtık pırtık havalanan bir ruhla tepinip durursun hüzne sarılıp. Sen iltifat ederken küfür ederler sana, kavga çıkartmak isterler haksızca bazı kadınlar. Sen sessiz kalırsın. En sevdiğin dansı dahi durdurup eline şarabını dökersin. Ziyan oLmasın diye yalarsın. Kafan da kalbin gibi bir milyon olur.

Tüm kadınlar aynı yanlış yolda ilelerken onlara şerit şerit harita yazıyorum. Yoldan çıkartıp yol verdiğmi düşünüyorlar kendime. Yanılıyorlar. Ben hastayım, üşümüşüm bir kere. Soğuyorum hızlı geçtiklerinde üstümden, hızla esip geçiyorlar ya da es geçiyorlar...

Bazen ayakları altında yakıyorlar beni, kasıp kavuruyorlar. Yoluma yapışıp rengimi atıyorum, silinirken yok oluveriyorum trafiklerinden. Şeritliğimden taşarlarken kazalara yol açıyorlar ve `Senin yüzünden!` tabelaları boy gösteriyor çıkmazlarda. Göz kırpmadan ıslak ıslak seyrediyorum yalnızca.

Onlar hırsla kör olup kadınlığımın sahnelerini çekseler de, seyredemiyorlar içimi. Benden ötesi göremiyor gönlümün film şeritlerini... Küt diye girselerde tünelimden içeri, delip geçseler de trafik kurallarımı, dibimi öpselerde salladıkları direksiyonla olmuyor. Alamıyorlar ruhumun kızlığını. Henüz yırtılamadı ruhumun bekâret zarı.

İtiraf ediyorum, bir çok kadın benden bihaberken öleceğim.

İtiraf ediyorum ki; ben hep acımı paşa paşa çekeceğim. Ve yine küçük bir itiraf; onlardan saygıyla nefret ediyorum.