Üye
(17 Puan)
 
|
Kendime en samimi olduğum an,:
Biraz rüzgarın hızını kesmek,
Yıldızların gözüne mil çekmek,
Daha gerçekçi dilekler lazım bana.
Artık basit şeyler beklemiyorum hayattan,
Kimselerin bilmediği yerler keşfetmeliyim,
Sırlarımı gömmeliyim derinliklere.
Kanayan susmalarımı ateşe vermeliyim,
Yangınlarımdan şelaleler yaratıp,
Günahlarımı söndürmeliyim.
Uzansam tutacak kadar yakın; tutup bırakacak kadar uzak olmamalıyım kendime.
Yüreğimdeki tüm martıları uçurmalıyım,
Yakamozlar parlamalı gözlerimde,
Hayat dediğimiz elbiseyi kirletmemeliyim mısralarımda.
Her acım gölgemde tükenmeli,
Kırgınlıklarımı rafa kaldırmalıyım,
Ve sevmeliyim kendimi deli gibi.
Gözyaşlarım asilliğini yitirmemeli,
Meydan okumalıyım zamana,
Şımarık gülüşlere sahip olmalıyım,
Ayak uydurmalıyım yorgunluklara,
Bırakmamalıyım kendimi isyan yokuşlarına,
Bir dakika bu ben değilim!
Yazdığım yazılara tokat gibi çarptı aynadaki yüzüm,
Yanlış Adam seçmişim geriye sar,>
Şimdi kendimi yarım kalmış bir cümleye vuruyorum,
Hikayelerimde pek inandırıcı değil zaten,
Koyamadığım kurallar altında ezildim,
Henüz adını telaffuz edemediğim ülkeler kadar uzağım kendime.
Göçmen kuşlar karamsarlığındayım,
Ardımda dökülmüş birkaç yaprak,
Her kalp atışımın ritimi isyan seslerini çağrıştırıyor,
Ve her an kendime yeni acılar ısmarlıyorum,
Kendime en samimi olduğum an ağladığım zamandır.
|
