bırakın hayallerinde ki gibi kalsın herşey: bu sabah başalayacaktı herşey.son 12 yılın birikmiş tüm gizli kalan cümleleri uluorta serilecekti kahvaltı masasına.çok dirayetli ve güçlüydüm,emindim.yorulmuştum çünkü aldatmaktan,bu yüzü sürekli taşımaktan bana ait olmayan.birşeyler anlatıyordu,duymuyordum.geceden kalma ezberimi tekrarlıyordum.hata payı bırakmamalıydım.eksik kalan birşeyler olmamalıydı.hele ki sonu boşluk oluşturacak cümleler kurmamalıydım.çayıma ne kadar şeker attığımı bilmiyorum ve ne kadar hızlı karıştırdığımı kırarcasına bardağı.’’hani 18’imdeydim,içinde s….. yazan bir yüzük bulmuştun cüzdanımda,kekeleyerek yalanlar savurmuştum sana.20’me geldiğimde kısa soluklu kaçışılarım olurdu.ahmetler’deydim,ercan bıraktı beni gibilerinden.kıpkırmızı..22’mde mektup gelmişti evimize, anlayamamıştın.yarım kalmıştı belkide idrakın,ketler vurmuştun.ahh işte neden anlamadın ve neden duramadım sereserpe karşında ben buyum diye.nedenlerim çoktu evet fazlasıyla ama götürüleri daha fazla olcaktı biliyordum.bilmenin ezikliği ve madurluğuyla yıkıldım kapılarına.hiçbir şey olmamış gibi o güzel sabah kahvaltıları.kızarmış biber,peynirli yumurtalarım.26’mda gözlerin dolmuştu,bana belli etmedin.balkonda sessizce ağladığını biliyordum.misafir yatağında uyuya kalmış ve kaçırmıştım zamanı.toparlanmak çözüm olamamıştı.oysa ne kadar da masumane bir uyuya kalıştı titrek yüreğimle,çatlak yüreğimle,arasından sicim sicim eridiğim yüreğimle.o günü de geçiştirmiştin,geçiştirmiştik bir şekilde.’’diye anlatmaya başlayacaktım eksik ve kesilmiş yerleri.30’ma geldim.artık kararlıydım.tüm yalanlar son bulacaktı.kendime borçluydum bunu.kahvaltı masasında doğruldum,nefesimi tuttum,hazırladığım başlama cümlesini tekrar ettim zihnimden..anne!dedim,biraz mağrur biraz kararlı biraz yumuşak.efendim kızım,dedi.durdum.masaya baktım.közlenmiş bibere,bıkıp tükenmeden itinayla bana hazırladığı ballı ekmeğe..elindeydi..ne kadar da güzeldi..herşey..kaç kişi geçti ne kadar kırlgan mektuplar ve ne kadar uzun zaman yalanlarla dolu.ama yanımda kalan sadece annemdi.o koruyup kollayan, sahip çıkan kartal misali yüreğiyle sadece o vardı masamda..kimse yoktu.herşey gelip geçiyor ve eskiyordu.ama birtek annem duruyordu tüm şevkat çemberiyle karşımda.ne mi oldu?..anne!!seni çok seviyorum.iyiki varsın,dedim.bu yalan değildi bütün yalan yaşantıma rağmen,bu değildi.gerçek olan da bu zaten.
annelerin anlamasını beklemeyelim.onlarla paylaşmak evet belki de çok iyi gelecek bize ve hatta kabullenecekler bizi et tırnaktan ayrılmaz deyip.ama değişecek herşey.hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.hep boşluk kalcak,hep buruk.evet vicdanen ben rahatlayacak huzura kavuşacaktım.aslolan bu değil aslında.aslolan bencilce düşündüğüm yükümün hafiflemesi(ydi).bırakalım öyle kalsın,hayellerindeki gibi.tüm annelere..
