Üye
(9 Puan)
|
KALBİM BENİ BIRAKMA:
Yasemenler soldu,yapraklar ağaçta kurudu;kuşlar vuslata koştu….Bir ben kaldım bu eskimiş şehirde neyi kimi beklerim zihnimde çoktan unutuldu.
Saatlerce yürüdüğüm yollar,dolaştığım sokaklar,havasını soluduğum parklar sanki beni istemez oldu.Nedense fazla geldiğimi düşünmeye başladım her şeye.Zihnimin karanlık köşelerinde en masum hayalleri yaşatmaya çalışırken yaptığım yanlış neydi diye düşünmeye başladım.
Aslında şu yaşıma bakmadan bir çocuk olmak istedim annesine sarılan, parklarda koşup oynayan,üstü başı kir içinde evinin yolunu tutan…Olamadım.Bir genç olmak istedim samimi birkaç arkadaşıyla sinemaya giden,kafeler de gönül eğlendiren,ilk aşk’ı tadıp mutluluğa gülümseyen…..Olmadı.bir yetişkin olmak istedim;kendi kararlarını alabilen,bir başına hayatın tüm acımasızlıklarına boyun eğmeden durabilen,canı sıkıldığında uzaklaşmak için kimselere hesap vermeden bir yerlere kaçıp gidebilen…..Olmadı.
Neye kalkıştıysam şu hayatta hiç biri olmadı.Ya ben yenik, ezik düştüm hayata ve insanlara yada doğuştan kabullenilmiş bir yenilgiyi tadıyordum tüm yalnızlığımla.Hayata sormak istediğim suallerim vardı.Hayat beni yanıtsız bıraktı.Ya siz cevap verebilir misiniz bana?Arkadaş deyip bağrıma bastıklarım,dostum deyip içimdeki sır alemlerimin kapılarını açtıklarım….Sizler bana suallerimin yanıtlarını verebilir misiniz?....Veremezsiniz biliyorum.Çünkü sizler daha benim sizi yakıştırdığım yere kendinizi yakıştıramadınız.Hep iki yüzlü, riyakar, bencil çıktınız.Ben bir tek sözünüzü asil bir cümle sayarken sizler beni kendi çıkarlarınız doğrultusunda en aşağı seviyeye attınız.Bütün bunlara rağmen sizlere kızamıyorum….Çünkü ben gerçek asaletin bu olduğunu düşünüyorum!..
Nihayete gelirsek bir çok insana göre haklı olan,bu yaşam savaşını kazanan benim.Peki ama ben neden bunu hissedemiyorum.Neden bunu duyumsaya mıyorum?Neden hala yüreğim kasvetli.Savaştan yeni çıkmış bir şehir gibi bitap,harap olmuş,alevleri hala sönmemiş.Neden hala savaşın izlerini silememiş….
Ben savaşçı değilim.Bir kılıcım,bir kalkanım yok benim.Savunmasız,ürkek,kimsesiz kalmış bir çocuk gibiyim.Benim oyuncaklarım olmadı stratejiler geliştirip oynayacağım.Benim koruyucularım olmadı en zor anımda koşarak kendimi kollarında güvende bulacağım.Benim hiçbir şeyim olmadı.İşte bu yüzdendir savaşmayı bilmemem,bu yüzdendir savaşlarda yenik düşmem,bu yüzdendir yıkılan ne varsa yeniden inşa edememem.
Ne söyleyim daha bilemiyorum.Ürkek bir çocuğum anlaşıldığı üzere.Büyümemiş,büyümek istememiş…Kalabalıklardan ürkmüş…Yalnızlığı sevmiş yada sevmek zorunda bırakılmış bir çocuğum.Şimdilerde bu yüzdendir güneşin battığı vakit özgürce sokaklarda dolaşmam.Karanlıkla bu kadar haşır neşir olmam.Siyahı beyazdan daha çok sevmem bu yüzdendir.
Suallerim yanıtsız,hayatım kayıtsız.Yaşamım ne söylersem söyleyim manasız.Söylediklerim bir duvara çarpıp yine bana dönüyor.Değişmiyor….Hiç bir şey değişmiyor.Deniz aynı deniz,hayat aynı hayat.Bana kalan cevabını bulamadığım sorular…Anlam veremediğim üstü kapalı oyunlar…
Kalbim sen bari tuzaklar kurma bana,anlamadığım oyunlar oynama.Çok kırgınım,yorgunum,yalnızım….Sen bari beni bırakma…….
SHANE83
|
