Dört aydır usanmadan gittiğim psikoloğumdan geri dönüyordum,bir daha gitmemek üzere…Yıllarca benden başka kimsenin bilmediği sırrımı açığa vurmuştum oysa,üstelik hiç tanımadığım bir bayan doktora!Her gidişimde ‘’anormal’’ olarak tanımlanan iç güdülerim ve cinsel tercihlerimi tartışıyorduk.Saatlerce konuşuyor ve bir arpa boyu yol alamıyormuşuz meğer…Her seferinde’’Seni bu konuda uzman profesör hocamla tanıştıracağım,tedaviye onunla birlikte devam edeceğiz diyerek’’ bir umut kapısının anahtarını avuçlarıma koyan doktorum tüm uğraşlarına rağmen bunu bir türlü beceremiyordu.Aslında benim vazgeçip tedaviyi bırakmamı istiyordu.Çünkü bu tarz hastalarla ilgilenmeyi sevmiyor,belki de korkuyorlardı.Belki de bizden iğreniyorlardı…

Oysa benim umudum hiç yıkılmadı.Sabırla,sebatla bekledim.Bugün nihayet o gün geldi çattı.Beşinci denememiz başarılı oldu ve görüşmeye başladık.Karşımdaki kişinin bir erkek olması bayanlara hissettiğim duygularımı ve ilgimi rahatça anlatmamı sağladı.Beni anlayabildiğimi,hissettiklerimin onda bir iz düşüm yarattığını sanıyordum.’’Hiç aşık olduğun bir kadın oldu mu?’’sorusuna ‘’Evet iki kez oldum,ikisi de başka bir adamla evlendi.’’yanıtıyla acılarımı yutkundum.İki damla yaş süzüldü gözlerimden.Kaybettiğim gençliğim ve ziyan olmuş yıllarımın sebebi günah sayılan,yasaklanan,imkansız aşklarımdı.’’Peki...Bir kadınla cinsel deneyimin oldu mu ?sorusuna ‘’Evet’’yanıtını verince bayan doktorumun gözleri fal taşı gibi açılmıştı.Şaşkınlıktan küçük dilini yutmuş gibiydi ama hocasının yanında sakin ve sabit durmaya çalışıyordu.Oysa yanında hocası olmasa beni odadan kovacağına adım gibi emindim.Karşılaştığım tavır beni şok etmişti.Oysa karşımda duran şahıs üniversite hastanesinde görev yapan,Hipokrat Yemini etmiş,uzman bir doktordu ama örümcek kafalıydı!Utancımdan yerdeki fayansın desenlerini incelemeye koyulmuştum.Gözlerimi yerden kaldırıp yüzlerine bakamadım.Sesim titredi,avuçlarım terlemeye başladı.

Sorular ardı ardına gelmeye başladı.Aptalca soruları içimdeki umut yüzünden dürüstçe cevapladım.Herşeyimi anlattım.Ben de diğer kadınlar gibi sevdiğim kişiyi herkesle tanıştırmak,ona olan aşkımı haykırmak,elini tutup sokaklarda yürümek,sinemada öpmek istiyordum.Tenha yerlerde,kıyıda köşede,dört duvar arasında aşk yaşamaktan,ailemden,çevremden gizlenmekten çok yorulmuşum.En çokta kendimi sorgulamaktan ve günahlarımdan aranma çabalarımdan…Utancımdan çok yorulmuşum…Bu durumu düzeltmek için elimden geleni her şeyi fazlasıyla yapmaya hazırdım.

Artık erkeklerden hoşlanıp sorunsuz hayat yaşamak istediğimi söyledim onlara.Vicdan azabından kurtulmayı arzuladığımı,ailemin yüzüne bakabilmeyi,kız arkadaşlarım yanımda giyinip soyunurken etkilenmemeyi,onlarla iletişim kurmaktan korkmamak istediğimi haykırdım.Bir kızla aynı evi paylaşabilme arzumu ve yalnızlığımdan kurtulma isteğimi anlattım.

Bir saatlik konuşmanın sonunda umutla değişim ışığını görmek istedim tünelin karanlık odalarında.Bana verilen yanıt yalın ve acımasızdı.’’Bu durumun tedavisi yok.Bu bir hastalık değil,psikolojik bir rahatsızlıkta değil.Sadece tercih meselesi.Geriye dönüp bunu tedavi etmemiz imkansız.Böyle yaşamaya alışmalısın.’’Cehennemde duş alsam başımdan aşağıya dökülen kaynar sular yakamazdı tenimi.Hiçbir çıkış yolu yoktu,en ufak bir umut,en küçük bir ihtimal dahi yoktu.Oysa ben…Oysa ben ne kadar aptalmışım!

Yıllarca düşünüp durdum psikiyatriye gidip bu durumu anlatmayı.Her seferinde vazgeçtim.Belki değişebilirim sandım.Gitmeye karar verdiğimde her şeye katlandım.Yüzlerce soru sorup,onlarca anket cevaplattırdılar.Yok ev çiz,yok ağaç çiz.Bir de insan çiz.Olmadı aile çiz dediler sesimi bile çıkarmadım.Sanki çocuk vardı karşılarında!Sonra anlamsız,siyah beyaz resimler gösterip hikaye yazdırttılar.Hayat öykümü anlattırdılar günlerce.Geçmediğim psikolojik test kalmadı.Yetmedi kan tahlilleriyle hormon seviyelerime baktılar!Sonuç:Hezeyan…Bu durumun tedavisi yok!

Tıp dünyası bana bu yanıtı verirken ve ben bu kadar çabalarken hala değişmiyorsa bir kadının bir kadına duyduğu ilgi,bunun sorumlusu ve suçlusu bizler miyiz?Tenha köşelerde el ele tutuşup sarılmak,dört duvar arasında gizlice,korkarak aşk yaşamak,evliliği tadamamak,çocuk sahibi olamamak,baskı,zulüm ve dışlanmalara maruz kalmak,ailemiz tarafından reddedilmek ve çevremizce kabul görmemeyi ister miydik hiç?!

Bu yazımı okuyan anne-baba olursa eğer,lütfen eşcinsel evladınız varsa ona sahip çıkın.Elinden tutup bu örümcek kafalı zihniyetlerin barındığı ülkede psikoloğa götürmek yerine yaşantısına saygı duyun,destekleyin ve kabullenin!İnanın bu bizim elimizde değil.Belki de sizlerin zamanında yaptığı hatalar ve yanlış tutumlar yüzünden bu hale geldik.Nereden bilebilirsiniz?

Siz bir baba olarak oğlunuzda ne kadar ‘’erkek’’ profili oluşturdunuz?Peki ya siz anne olarak kızınızda ‘’kadın’’profili çizebilmeyi becerdiniz mi?Saçlarını örüp,bebek hediye edip,makyaj malzemelerinizi kullanıp topuklu ayakkabılarınızı giydiklerinde gülüp geçip çok yakışmış mı dediniz yoksa elinize sopayı alıp bastırdınız mı kadınlık duygularını?Kızım kendine sahip çıksın,bu ülkede namus önemlidir,eline erkek eli değmesin zihniyetiyle onu erkeklerden uzaklaştırıp yalnızlaştırdınız mı yoksa?Aşkı yaşamasına,bir erkeği tanıyıp ilgi duymasına engel mi oldunuz?

Homoseksüellik belki genetik faktörler sonucu ortaya çıkıyor,belki de bireyin kendini tanıma ve gelişme evresinde örnek aldığı yanlış modeller yüzünden.Belki de anne ve babalarının yanlış tutumları,hataları,çocuğunda fazla baskı yaratması yüzünden.Belki de parçalanmış aileler içinde dağılmış çocukların yalnızlaşması yüzünden.Belki de hiçbir sebebi yok,doğal bir durum bu.Bunun yanıtını henüz Tanrı’da başka kimse bilmiyor.En iyisi kabullenmek,ben buyum diyebilmek ve homoseksüel bireylerin de insan olduğu bilincinden uzaklaşmamak.