Toplumumuzda yapılan ön yargıları birer insanlık suçu sayıyorum.Kimse, karşısındaki bireyi hayata karşı olan yönleri uğruna, görmemezlikten gelemez.Yıllardır eşcinselim diyememenin acısını yaşıyorum.Aman ne düşünürler,aman ailem duyarsa biterim,aman işime son verilir(vb).Bu tarz düşünülen korkularımızın, en başı toplumsal dediğimiz kavrama dayanıyor.1800’lü yıllardan beri kullanılan lezbiyen sözcüğü,şuan çağımızda bir çok argo kelimeyi içeren tabirlerle dillerde dolaşmakta.Oysa bunun içerisinde var olmak,bunun içerisinde bu tarz topluma inat yaşamak, her şeyden daha zor.Başta ele alacağımız toplumsal bileşke;çekirdek ailemiz olan ebeveynlerimiz.Aranızda ailenize açılan bir çok kişi vardır,biliyorum.Benim gibi ailesinden saklı yaşayanlarda mevcuttur doğal olarak.Aileye açılmak bana cesaret işi gibi geliyor.Gözü karalılık gibi.Bir kerede en derin kayıplarını yaşıyorsun sonra bitiyor.Ama bu sürecin ayrı boyuttu da var.Neden benim kızım eşcinsel.Neden bu topluma haykırı,bu toplumun kurallarına haykırı.Falanca akrabalar duysa ne der.Kaldırılamayan bir suç misali, bir anda üzerimize yükleniyor.Peki hiç şu boyutunu düşünen var mı,içlerinde ben Türkiye’de hiç tanık olmadım da.Benim kızım neden, yerine bunu ne zamandır hissediyor.Hayatını bize belli etmeden önce ne zorluklar içerisinde devam ettirmiş.Hayır bence çok nadirdir bu tarz düşünen bir anne bir baba.Sonrası mı işin sonrası belli, uzun bir sessizlik,laf sokmalar bazı kısıtlamalar vs…Birde benim hayatımda olan gizlilik rolü.Benim ailem beni bilmiyor.Bense o söyleme cesaretini kendimde bulamıyorum.Bulup daha çok yargılanmaya düşüp, sinir olmak istemiyorum.Çünkü en derin acıları gene kendi içimizde bastırılmış şekilde yaşıyoruz.Oysa ne hayallerim var.Keşke bu şekil olmaza içimizdeki kopan mutlulukları direk paylaşsak.O aşık olduğumuz zamanları bilirsiniz.Ayakları yere basmaz insanın her ne olursa olsun mutludur.Ama eve girdi mi belli edemez kaçar.Saklanır en kuyu bir odaya sesi duyulmasın diye terler konuşurken.Ah diyebilsem ben şu kızı seviyorum anne=)diye.

Ne yazık ki bunu diyebilecek tek yer sanırım şu an yazdığım satırda saklı kalacak.

Birde bu işin dışarıdaki, yaşamsal bireyleri içeren kısmı var. Diğer seni bilmeyen kişiler. İş arkadaşların, okul arkadaşların, ailevi tanıdıklar vs…

Bir toplumun içine girdiğinde bir bayan olarak ilk sorulan soru;erkek arkadaşın var mı=)

Hadi diyebilinse direk;benim bayan arkadaşım var diye…O an sıkılacak en iyi yalan yeni ayrıldık. Yok, düşünmüyorum. Yada evet var ama ismi direk erkek isme çevirme gibi eziyetler. Neden diğer ülkelerdeki gibi bu bize özgür kılınmıyor. Bazen o kadar yalnız hissediyorum ki kendimi çalışırken._Çeyiz takımını ne aldın._Düğün ne zaman._Ne zaman evleniyorsun. Ayyyy birden işi gücü bırakıp dışarı çıkıp sigara içiyorum.İçimde hararetler kopuyor.Beni anlamayan bir yığın insan ama ne tuhaf ki her yerdeler.Denize düşümüşüm sarılacak hiçbir şeyim yok gibi.

Bazen boğuluyorum birine nedensiz açılmak istiyorum.Beni bilen kişilerin çoğalmasını istiyorum.En zevk aldığım şey bazen,yeni sıradan birine kendimi anlatmak.Neden mi direk aa hiç benzemiyorsun sen eşcinselle.Ya bu eşcinselliğin görüntüsü mü var=)Bak ben bilmiyordum varda bizler neden ayrı ayrı gözlere ayrı ayrı kaşlara.kulağa.boya… sahibimiz.

Bunlar eşcinselliği ne sanıyorlar kardeşim biri bana söylesin.Varda ben bilmiyorsam öğrenmiş olmak güzel olurdu.

Geçenlerde Özbekistanlı bir arkadaşla konuşuyorum.Zamanın da bu arkadaşın en yakın dosttu seneler sonra eşcinsel olduğunu itiraf etmiş kendisine.Zamanlarını ayrı geçirmiyorlarmış hiç.Aralarında bir özel ilişki olmuş vs. Bana dedi ki;ben eşcinselliğin her kadında olabileceğine inanıyorum, o yüzden kendimi bu yönde denedim ve gördüm ki zevk almıyorum o ruhu yaşamıyorum.Anlatabildim mi ince detayı bilmiyorum ama.Bunu Türkiye de kaç kişi denemiştir.Yada deneyip de içinde bastırıp susmaya mahkûm kalmıştır.Bizim toplumsal baskımız, kaç kişinin yaşama tarzına sahip çıkmamasına hak kazanıyordur merak

ediyorum.Ama alıştık merdiven altı yaşamaya.Bizleri kimse görmesin diye saklanmaya.Bizi bilmeyen insanların içinde sessiz kalmaya.Kalabalıklar içinde içten içe haykırmaya.

Yıllarını verdiğin ömrünü harcadığın gecelerini,gündüzlerini.Emeğinin sonuna kadar yorgunluktan bitap düşen.Hesapsız,hudutsuz,şartsız gözünü kırpmadan sunduğun koskoca yıllarını bir kalemde silinip atılıyor ve sen sadece seyirci kalıyorsun.Boğazında kocaman bir yumruk tıkalı halde.İçinde kabaran tüm o hezeyanları,öfkeleri,hırsları,yutmak zorunda kalıyorsun.Toplum bunların kaçının farkında acaba.Toplumun içinde iki medeniyet gibiyiz.

Beyazlar.griler ve tonları.Her birinin ayrı bir yaşantı öyküsü.Ama tek doğru olan kurallar.Uyunan kuralsızlıklar=)Sanmayın bu böyle gidecek elbet bir gün bizlerinde sesi yükselecek.Yeter ki biraz artık anlaşılmaya çalışalım.Korkularımızdan arınalım.Bende dahil,her birimiz yarından sonra tek yürek savaşa hazır mıyız?

Dilediğimizce yaşamak, özgürce olmak umudu ile…

Dip Not=Boris Vian der ki;

Ne kadar yürürsen yürü; arkanda bıraktığın yol kadar güçlü ve henüz yürümediğin yol kadar zayıfsın.

Özgür KELEBEK