Merhaba,

(Bu kelimeyi severim. Zira ‘merhaba’ farsça kökenli bir sözcük olup ‘benden size zarar gelmez’ anlamına geliyor. Hayat bütün LGBTT’lere gerçek bir ‘merhaba’ diyene kadar biz birbirimize merhaba diyelim her yerde)

Sevdiceğimle yaklaşık 3 yıllık iyi giden bir beraberliğimiz var, hatta evlilik desek daha doğru olur. Her ilişkide olduğu gibi ilişki tam anlamıyla rayına oturduğunda bir eksik var diye düşünüyor insan. Bu eksik tabiki de çocuk… Bir gün kahvelerimizi yudumlarken sevdiceğimle aramızda geçen şu diyalogla başladı her şey:

Sevdiceğim: Çocuk istiyorum! Biliyorum bu bir egoizm ama ben bu egoizmi sen de istersen yaşamak istiyorum?

Ben: Çok muhteşem bir fikir olduğu kadar çok ama çok da ciddi bir fikir? Ben her türlü yanında olabileceğimi hissediyorum. Bunu bana söylediysen zaten bana olan güvenini tartmışsındır.

Ve uzunca bir süre araştırmalar düşünmelerle geçti aylarımız. Tabiki birçok engel var yasal, maddi, manevi vs. Türkiye’de sperm bankası yok zaten bu yolu da istemedik. Çünkü baba sevgisini yaşasın istiyorum. Tüp bebek yapabilmeniz için bu ülkede istenen ilk evrak evlilik cüzdanınız ve bütün yolların denenip son çare tüp bebek olduğuna dair gereken bir dünya raporunuz olması gerekiyor. Bu şıkkı elemiştik zaten. Konuyu gay arkadaşlarımıza açtık ama nedense çoğu korktu ve taşın altına girecek olgun tipler değildi. Bu şıkkı da eledik. 2 kadın da çocuk sahibi olabiliyor diye duyduk. Benim iliğimden bir sperm yaratılacak ve eşime enjekte edilecek ama çok yeni bir uygulama olduğu için manyak paraların döndüğü bir şık oldu. Bu şıkkı da eledik. Seçenekler daraldıkça şöyle bir soru cereyan etti ikimize de: “şıklardan birini gerçekleştirdik diyelim peki çoğunluğu homofobik olan bir ülkede 2 kadın bebeğimize nasıl bakacağız?” Asıl problemin bu olduğunu düşündükçe anladık! Bir kere ailemizde, çevremizde, çalıştığımız işler de hala eşcinsel kimliğimizi bilmeyenler var. Hadi bunu bir şekilde çözdük diyelim en baba sorun geliyor sayın seyirciler! PARA! Çocuk demenin para demek olduğu bir ülkedeyiz. Bakıcı fiyatlarını araştırdım inanılmaz rakamlar! Birimiz bebeğimize baksak biri çalışsa İstanbul da 3 kişi (biri bebek) nasıl geçinebiliriz? Devlet bana sahip çıkmaz, “hasta(!)” insanlar derken bebeğimize sahip çıkar mı sizce? Cevap kocaman bir “HAYIR” Bu anlattıklarım yaklaşık 6 aylık bir süreçti. Türkiye’de bu işi yapmak için çok ciddi paranızın olması gerekiyor bunu anladık ne yazık ki Son kararı merak ediyorsunuz tabi…

Yılbaşında 2 haftalık bir yurtdışı seyahati yaptık. Sevdiceğim o ülkede doğup büyümüş ve birkaç yıldır Türkiye’de. Orada arabayla dolaşırken döndü bana “burada yaşayabilir misin?” soru çok netti. Kendimi tanıyorum hiçbir şehre ait olamayan göçebe bir ruhum var. 3 yıl önce büyüdüğüm küçük şehri terk edip İstanbul’a yerleştim herkesin şaşkın bakışları düşünceleri altında… Ama ülke değiştirmeyi hiç düşünmemiştim. Ama “aşk” öyle bir şey ki insanın harbiden gözünü karartıyor. Sevdiceğime dedim ki:

Bilirsin bebeğim ki sen de bu ruhumu sevdin göçebeyim ben, bu ülkenin 2 haftadır en güzel yerlerini gezdim, en güzel yemeklerini yedim ama kötü yanlarını tabiki göremedim. Ama illaki zorluğu olacaktır haa umrumda mı? Değil! Seninleyse eğer her yerde yaşarım!

Bütün planlar değişti tabi. Sonbahar da o ülkede nikahımız olacak ve 2014 sonu da taşınacağız. Haa böyle bir cümlede olmuyor bunlar. Kadir İnanır’la Türkan Şoray’ın “Dönüş” filmindeki gibi önce o

gidip sonra beni yanına aldıramıyor. Önce oturum alabilmem için 3 aylık “aile birleşim kursu”na gidip sınavı geçmem gerekiyor. Eğer geçerseniz burada konsolosluk veriyor size oturumu ve bir dünya yasal şeyler… Daha çok bebeğimizin bakımı, sosyal ve toplumsal psikolojisinin daha güvende olacağı, özellikle devletin her şekilde size ve bebeğinize sahip çıkması bu yönde karar vermemizde etkili oldu. Bakalım çıktık bir yola iyi şeyler hissederek ama umarım iyi şeyler olur. Çok fazla da zorlamadan sadece deneyeceğiz, baktık olmuyor mu döneceğiz? İlerde “keşke” dememek için altın kuralımdır denemek, hatırlarsınız bundan önceki yazımda da bu huyumun nasıl geliştiğini yazmıştım.

Asıl sizinle paylaşmak istediğim konu şu: Planlarımız bu şekilde seyredince çevremizde çoğu eşcinsel birkaçı heteroseksüel arkadaşımıza bu fikrimizi paylaştık. Aldığımız tepkiler aynen şöyle:
- hımm emin misiniz? Bence böyle(!) ilişkilerde biraz zor!

- aaa şaka mı bu? Nasıl yapacaksınız?

- kafayı mı yediniz? O çocuğun psikolojisi ne olacak? Çok büyük sorumluluk!

- birazdan daha düşünün kızlar, ülke değiştirmek o kadar kolay değil… vs. vs.

%80’ini bu ve buna benzer ifadeler, dudak bükmeler, istemeden “eh hayırlı olsun” demeler alırken %20 lik bir kısmı yanımızda oldu ve cidden bu kararı yürekten desteklediler. O %80lik arkadaş grubuna bize bunları söylediklerinde şunu dedim:

- Tabi ki zor olacak ama biz birbirimizin yanında oldukça her şey kolaylaşacak buna inandık hep. Hayat bu kadar radikalken biz neden radikal olmayalım? Ve sustular…

İkimizin de tuhafına giden en önemli konu özellikle eşcinsel arkadaşlarımızın bu konuyu doğal ve duygusal karşılamamaları… Halbuki en büyük desteği onlardan alırdık diye düşünmüştük. Ve ne yazık ki bir kez daha bu işin burada olmayacağı üzülerek anladık. Eşcinseller olarak kendi içimizde hala “normal” olmadığımızı düşünüyorsak ve önce biz birbirimizi ötekileştiriyorsak burda büyük bir sorun var demektir. 26 yaşımdayım ama bugüne kadar asla bir doğurma içgüdüm olmadı olmayacak gibi de geliyor ama bu benim seçimim. Kadını erkekten ayıran en büyük özellik “doğurganlık” ken hâlâ neden yadırganıyor bu? “Lezbiyen” olmak sorun tabiki… Sevdiceğim sadece doğasında olan bir duyguyu yaşamak istiyor ve ben de onun yanındayım bu neden garip? Bu tepkileri sadece hetero arkadaşlarım verse bir nebze avunacaktım ama çoğu gay ve lezbiyen olan insanlar verince insan üzülmüyor değil!

İşte böyle sevgili okur, bakalım neler olacak? Zaman her şeyi gösterecek tabi ki… Yaşayacağız ve göreceğiz…

SİZE DUYURMAK İSTEDİĞİM HABERLER VAR GÖZ ATARSANIZ SEVİNİRİM:

Hazır gündemde Rüzgar Erkoçlar fırtınası eserken aşağıda çıkan kitabı okumalısınız. Rüzgar ve onun gibi trans bireylere sahip çıkmalıyız.

* * Pembe Hayat LGBTT Dayanışma Derneği, Trans Erkek / Kadından Erkeğe Transeksüellerin Deneyimleri kitabını yayınladı. Aras Güngör tarafından hazırlanan kitapta 8 trans erkek bireyin deneyimleri var.

Kitap Türkiye’deki tüm LGBT derneklerinin ofislerinden ücretsiz olarak edinilebilir.

(Kitabı Ankara’da Pembe Hayat ve Kaos GL’den, İstanbul’da İstanbul LGBTT, Lambdaistanbul ve SPoD’dan, İzmir’de Siyah Pembe Üçgen’den, Diyarbakır’da Hebûn LGBT’den edinebilirsiniz.)

Okuyup geçmeyelim bu haberleri, böyle bir kaynaktan çok şeyler öğrenebileceğimiz gibi desteğimizi de esirgemediğimizi göstermeliyiz. Ayrıca “Pempe Hayat”ın internet sitesinden hem bu kitabı hem de “lubunya dergi”sinin tüm sayılarını pdf formatında indirebilirsiniz Link: http://pembehayat.org/iletisim/lubunya-dergisi/

** ** Sosyolog olan Helin Kaymak, üzerinde çalıştığı kadının güvenlik sorunu ile ilgili sosyolojik bir kitap projesi için yardımlarınız bekliyor. Helin Kaymak şöyle diyor:

Sevgili KADIN ve EŞCİNSEL Arkadaşlar

Uzun süredir üzerinde çalıştığım, kadının güvenlik sorunu ile ilgili sosyolojik bir kitap projesi için yardım etmenizi bekliyorum.

1- Hayatınızda olan herhangi bir erkek (baba, ağabey, kardeş, sevgili, eş...) tarafından şiddete (fiziksel, cinsel, psikolojik/dayak yedim, taciz edildim, tecavüze uğradım, aşağılandım vs.) maruz kalıp, daha sonra herhangi bir zamanda onlara güvendiğiniz oldu mu?

a) Bana bunun hikâyesini yazabilir misiniz ( sorun yaşadığınız kişinin gerçek ismini kullanmak zorunda değilsiniz)?

b) Eğer hikâyenizi anlatmak istemezseniz; evet ise neden?(inandım, söz verdi, anlaştık, mecburdum vs./ hayır ise neden?(bir arada olmamız mümkün değildi, inandırıcı değildi vs.) Hikâyenizi ya da yanıtlarınızı, http://www.facebook.com/helin.kaymak adresinden veya helinkaymak@gmail.com adresinden bana ulaştırırsanız çok sevinirim.

Bize yardım eden insanlara biz de yardım etmeliyiz arkadaşlar! Helin Hanım ensest ve lgbtt’lerle ilgili çok eksiği olduğunu belirtiyor. İsim vermeden bile olsa bu değerli çalışmaya katkıda bulunmalıyız. Bize sahip çıkana desteğinizi esirgemeyeceğinize bilerek bu konudan bahsetmek istedim.

Emekçi Kadınlar Gününü sadece kutlayıp unutmayalım!

Yarın saat 20.00’de Fulya Sanat Merkezinde İstanbul Devlet Senfoni Orkestrası’nda (İDSO) “DÜNYA KADINLAR GÜNÜ VE BAHARA MERHABA KONSERİ” var. Bu önemli günde keyifli bir dinleti olabilir. Biletler de uygun fiyatta haberiniz olsun.

Ferah Kalın.