Yazarlar narsist olurmuş, naçizane beni de katmışlar söylerken. Dilim pabuç gibi, kelimelerim zehir misali. Annem derdi ki “Bu dünyada böölee çıkardığın dilin öbür dünyada ensenden çıkacak!” O derece yani!

Henüz bacak kadarken, fazlasıyla girişken ve ateşli tavırlarım yüzünden mesleklerin içinden doğal olarak avukatlık yakıştırılıyordu. Alfabeyi öğrendiğim andan itibaren ise evimizin duvarlarına, keçeli kalemlerle öğretmenciliğe başladım.. Kağıtlara yazmak çizmek sıkıcıydı oysa duvarlar eğlencenin daniskası. Annemin güdümlü terlikleriyle ilk o zamanlar tanıştım. Ne zaman duvarlara bir şeyler karalamaya başlasam nerden çıkarlardı bilmem ama illaki hedefi tuttururlardı o terlikler! Onlardan korunayım derken liderlik ruhum çıktı ortaya! Daha ilkokuldayken başlayan başkanlık bayrağım bütün öğrenim hayatım boyunca devam etti. Sınıf başkanı, okul başkanı, spor kolu başkanı, trafik kolu başkanı ve bilumum ne kadar işe yarar yaramaz kol bacak varsa hepsinin başkanı (Etrafa hava atarken çok işime yaradılar o zamanlar!)

10 yaşında spora başladım. Önce atletizm, anneden gizli tabi, neymiş derslerimi etkilermiş. Bir gün antrenmanda anneme yakalandım. Yarışlara hazırlanmak için idmanlarda koşturan ben, o gün anneden kaçmak için tabanları yağladım. Beden (eğitimi!) öğretmenim “Rekor kırdın yarışmayı kesin sen kazanacaksın” dedi! Yarışmada 2. olunca başarımdan etkilenen öğretmenim beni hentbol takımının kaptanlığına getirdi! O yıl ilkokullar arası hentbol turnuvasında Türkiye şampiyonu olduk. Nice başarılar yakaladım spor hayatımda ama hiç birinin tadı o şampiyonluktaki gibi olmadı…

Ortaokul da voleybol, lise de basketbol. Derken bir gün okul çıkışı abuk bir kavganın ortasında kalıp eve tenten gibi gidince kararımı verdim, taekwondocu olacaktım! Hırsım tavan yapmış olmalı ki ilk zamanlar hocam gördüğü yerde pata küte girişip durdu! İç huzuru ve dengeyi sağlayan bu sporda amaç kendimizi savunmayı öğrenmek karşımızdakini dövmek değil dedi! Ne zamanki sakin olmayı deneyeceksin, o zaman bir şeyler öğrenmeye başlayacaksın! Aldığı her darbede burnundan soluyarak çekirge gibi yerden sıçrayan ben, sonunda sakin olmayı öğrendim. (Yalan yok, bir süreliğine!)

Rol kesmek konusundaki yeteneğim efsaneleşince önce okuldaki tiyatro grubu, sonra yaz tatillerinde devlet tiyatrosu yolları. Jest, mimik, diyafram kullanmayı öğreten hocalarıma buradan teşekkürü borç biliyorum. Öğrendiklerim sayesinde sonraki yıllarda ikili ilişkiler kurmakta hiç zorlanmadım, özellikle kızları tavlarken!

16 yaşında bir pazar sabahı, herkesler uyurken babamın arabasını kaçırdım. (Kız kaçırmayı yeğlerdim, orası ayrı!) Çevre yolunda teyp son ses cıs tak cıs tak giderken benzin bitiverdi, kaldım yolun ortasında kelaynak gibi! O zamanlar cep mep hak getire, buldum bi bakkal, aradım evi yüreğim kuş misali. Babam çıktı telefona, daha alo demeden “Hangi yolda kaldın, yerini tarif et deyyus!” dedi! (Deyyus lafı bana oradan hatıra) Aslan babam elinde benzin bidonu çıkageldi. Önce “Madem bi halt yiyorsun insan benzin ibresine bakmaz mı hiç!” diye kükredi! Sonra “Biz seni yaparken nerde hata yaptıkta oğlan olacakken kız oldun sen!”dedi! Ya baba dememe kalmadan sarıldı bana, “Bir dahakine beni de almayı unutma!”

Sonra büyüdüm ve kirlendi dünya. Kirlenen dünyaya inat beyaz sayfaları kara kalemle süsleme sanatıyla tanıştım. Özellikle lise dönemlerimde kompozisyon ödevlerinden kaçmak gibi bir lüksüm yoktu.

-Eveet sıra Bilgemizde arkadaşlar herkes sussun!

Edebiyat derslerinde kompozisyonlar okunurken, benim yazılar dikkat çekince illaki her yazımı okutturdular hocalarım. İyi ki de okutturmuşlar, yazma sevdamın ilk yüreklendiricileri, onların teşvikiyle katıldığım yarışmalardan aldığım derecelerin ilk mimarlarıydılar.

Yazarlığın ilk adımıdır günlük tutma eylemi. Bende anlatmaya başladım başımdan geçenleri gün sonlarında defterimin satırlarına. Bir gün arada fırsat olursa birikmişleri yazarım diye alıp okula götürdüm günlüğümü. Götürdüğüm gibi de son ders çıkışı sınıfta unuttum şahane bi şekilde, hademeler bulup müdür yardımcısına vermişler oh ne güzel! En arka sayfada ismimi okuyan hocam ertesi gün beni gördüğünde yanına çağırdı.

-Bu senin mi?

Allahım sana geliyorum dedim içimden, rezil oldum!

-Evet hocam benim!

-Nasıl bir çocuksun sen yaa muhteşem yazmışsın, gülmekten gözlerim yaşardı!

-Neyi yazmışım hocam?

-Ne yazdığını bilmiyor musun evladım, bu defterde yazılanlar işte, geçenlerde bahsettiğin komedi oyunu değil mi? Kesinlikle sahneye konmalı, kapalı gişe oynar vallahi!

Gülme sırası bana gelmişti. Ama gülsem mi şaşırsam mı bilemedim. “Hocam elinizdeki tiyatro oyunu değil, benim hayatım!”

O gün, aslında herkesin kendi hayatını bir film şeklinde yaşadığını anladığım gün oldu… Sonrasında üniversiteyi kazanıp da kapısına dikildiğimde, karşımdaki devasa tabelaya bu bilinçle bakmıştım. Kendi dünyamın merkezi ve tek hâkimi benim! Asla yalnız değilim! İçimdeki mutlak güç daima benim yanımda ve yardıma hazır! Öyleyse yenilmeyeceğim hayata, ayak direyeceğim! Bir kolumda empati, diğer kolumda hoşgörü, kararlı adımlarla girdim okulun kapısından içeriye… Bu benim filmim ve kendi filmimde figüran değil, başrol olacağım!!!

Bu yazıyı neden mi yazdım?

Janjanlı saçların dar paça pantolonlarla çarpıştığı, her daim hüzünlü bakışların fırlatıldığı, ne yapılırsa yapılsın ısrarla mutsuzları ve umutsuzları oynayan günümüz “Emo” ve ona yakın gençliğinin sitemizdeki üyeleri, sağ olsunlar takipçilerim olarak mail attılar. Siz nasıldınız ergenken / biz yaşlardayken diye sordular. Onlara buradan topluca bir cevap olsun istedim. Ancak dedim ya serde narsistlik var, kendimi biraz fazla anlatmışım!

Peki kim bu gençler derseniz… Emo olanları anlatmıyorum bile, onları zaten biliyorsunuz. Onlara ilaveten diğerleri dersek.. Nam-ı diğer dijital gençlik. Hani şu internetin başından ayrılmayan, otobüste yer vermedi diye “şimdiki gençler bizden yaşlı” cümlesiyle dakikalarca çekiştirilen, evin içinde bile ev halkıyla mesajlaşarak iletişim kuran, üşengeç, tabiri caizse “uyuz”, hiçbir şeye karışmayan, deprem olsa umursamayan gençlik var ya o gençlik, hani “tivitır” ve “feysbuk” gençliği… Hepimize röveşatadan gol attılar!

Nasıl mı? Malum yaz geldi, havalar sıcak. Hayvan dostlarımız su bulmakta zorlanıyorlar, doğadaki çiçekler ve ağaçlar ise aklına esenin insiyatifinde.. Genelde hayvanlara sahip çıkıyoruz ama doğayı unutuyoruz. Unuturken de birbirimize sorup duruyoruz “Ne olacak bu ağaçların hali?” Derken birileri sahip çıkmaya

başladı doğaya. Ve o birilerinin arkasından gelen uyur-gezer dediğimiz gençlik bir anda sıyrılıp çıktı ortaya. Daha n’oluyor demeden bizden önce sahip çıktı çiçeklerine, ağaçlarına, doğasına, kısacası “geleceğine”… Hepimize birer ders verdiler, damarlarından akan kanın ateşiyle… Bir de baktık ki, karşımızda bambaşka bir gençlik var. Heyyttt beee dedim “İşte bu gençler bizim gençlerimiz”... Son derece aklı başında, ne istediğini bilen ve bu isteğini saygı çerçevesinde ortaya koyan gençlik… Bir o kadar da esprili, yaratıcı, eğlenceli, pırıl pırıl gençlik… Uyuduğunu sandığımız gençlik…

Ayakta alkışlıyorum ben bu gençliği :)

HAMİŞ : Yaşamak bir ağaç gibi tek ve hür

Ve bir orman gibi kardeşçesine…

(Nazım Hikmet RAN)

Işık ve sevgiyle

Bilge ADAM