Hayatımızda çoğu kişiye teşekkür ederiz. Bazen yersiz, bazen yerli, bazense sebebini dahi bilmediğimiz çoğu konuda. Benim teşekkür edeceğim kişi, hepinizin bir defa bile olsa yazısını okuduğu kişi. Benim ona borçlu olduğum o kadar çok şey var ki. Bunu sadece ona, böyle bir yazı şekli ile sunabilirdim. Yüzüne söylemektense okumasını istediğim bir şekilde. Sizler ile paylaşarak. Çünkü geç kalınmış bir teşekkür bazen teşekkürden çok farklı bir şeye bürünebiliyor. Anlamını yetirebiliyor. Hepimizin mutlaka kendisine ait yol gösteren birileri yada biri hayatında var olmuştur.

Bana ateşböceği olmamı öğretti. Karanlığın içinde ışık olmamı. Kendi ışığımı fark etmemi ve o ışığı söndürmemen gerektiğini. Onu ilk tanıdığımda, bana karşı konuşması onu tanıktan sonra da hiç o ilk konuşmasını değiştirmediğini, ben bu kişide gördüm sadece. Duruşu hayata karşı olan adımları benim zorlu dönemlerimde yoluma ışık tuttu. Ama onu dinlemem gerektiğini, yaptığım bir çok hatandan sonra öğrendim. İnsan bazen dinlemez sadece kendi kafasının dikine gider. Sonra bir yerde durur fark eder ki. Kaybettiği çok şeyi var. Sonra devam eder, çünkü inanmaz. Sonuç kan revandır. Herşey bittiğinde ise oda bitmiş olur. Bunu da sadece o an anlar=)

İşte o anlarda yanında olan kişinin tecrübesi ve duruşu çok önemlidir. Herkes o duruşu sergileyemez. Herkese de zaten bu zamanda güvenilmez. Ben hayatımda ki bu kişinin duruşunu ve varlığını herşeyi kaybettikten, sonra anlamadım. Herşeyi kazanmaya başladığımda anladım. Çünkü kaybetmeyi beceren biri mutlaka bir zaman kazanmayıda başarabilmeliydi. Eğer kaybettiğim zaman yanımda olsaydı şu an kazandığım şeyin değerini anlayamazdım.

Bu kaybettiğim zamanlarda kendisini çok aradım. Ne bir ses, nede bir geri dönüş kendisinden bana karşı asla olmadı. Bekledim kendisini belli bir süre. Ama öğrettiği bir şey vardı ki. ‘’En kötü zamanlarda çareyi kendi benliğinde aramak!’’ Başkasının çarene derman olması senin sadece bir gününü ilerletir. Kendinin kendine derma olması her zaman bir adım atmanı sağlar. Zorda kalınca insan çareyi hep bir başkasında arar. Bunun doğru olduğuna inanır. Oysa ki tek çare kendisidir. Bana bu unutamayacağım yaşam boyu olan dersi, bu kişi öğretmiştir.

Hangi değeri daha çok özler insan; aldığını mı, verdiğini mi? Belkide çoğumuz o değeri vereni değil o değeri almayı özledik. O değere sahip çıkılmasını, değer alarak hesabını yaptık hep. Oysa değer insana özgüydü, unuttuk çoğu zaman. Ben o kişinin beni bir gün arayacağını biliyordum. Dediğim gibi de oldu. İlk onun aradığını görünce telefonumda, hiç zaman kaybetmeden açtım. Duyduğum o ses ilk tanışma gibi hiç değişmemişti, şaşırmadım. Merhaba sevgili özgür kelebek nasılsın?=) O an anladım ki ben bir yol aldım. Yani kazandım, kaybetmek artık geride kalmıştı. Oda bunu anladığımı biliyordu zaten. Çünkü ben kimin öğrenciydim=)

Unutmadığım daha doğrusu unutamadığım bir sözünü daha hatırladım şimdi, o gün aradığında. Bazen büyük hayal kurmamak gerek. Bazen ileri dönük plan yapmamak gerek. Akışına göre yaşamak değil plan yapmadan yaşamak gerek. Çünkü büyük hayal ve planlar bir gün yer değiştirebilir buna kendini hazırlamak gerek. Haklıydı, şuan ki aldığımız nefes bile bize verilen bir sınır çerçevesinde. Sustum, sadece onu dinledim. Hafızama her kelimesini kocaman bir kara kalemle, büyük büyük harflerle kazıdığım tek üstadımı dinledim. Her cümlesi bir parantez oluşturur. O konuşur sen dinlersen sadece, anlamazsın yaşaman gerekir sözlerini. Parantez içine kendin koymalısın, kendine ait cümlelerini.

Herkesin bir üstadı bir hocası olmalı demiyorum. Ama herkesin bir dinlediği kişi vardır. Sen konuşursun o dinler. Sonra sen yoluna bakarsın, o yoluna. Halbuki dinlemek yetmez. Bazen konuşmayı da becermek gerekir. Karşılıklı konuşabilmek ve yoluna ışık tuttuguna inandığınız kişiyi asla kaybetmeyin. Neyin ne zaman, nasıl olacağı belli olmaz çünkü. Ben zamanında dinlediğimi sanıp, bana verdiği değer üzerine kendisini sevmiştim. Zaman değişti, halbuki değer onun kendisi imiş. Onun sessizliğinde bunu anladım. Çok geçmeden fark ettim. Bazen geç kalmak gördüğün değerininde bittiğini gösterir.

Unutmak, hafızanın soluklanması, anılarsa geçmişin sandalıdır. Yazılarımdaki duygu ve düşünceyi bana katan kişiye sesleniyorum aranızdan.’’ Önceden sadece hayalperesttim, öyle hayaller kurardım ki yazmaya korkardım. Onu tanıdıktan sonra, öyle yazılar yazmak istiyorum ki hayal bile kurmadan kendimi yazmakta buluyorum. Bana kattığı şey benim beklediğim herşeydi. Çünkü yazı yazmak hayalimdi. Şimdi ise gerçek oldu. Bunların hepsini ona borçluyum. Bu borçmu maddi anlamda kendisine vermem. Çünkü maddi değer cepte durdukça katlanır, harcandıkça biter. Ben ona manevi olarak bu yazımı sunuyorum. Her okuduğunda unutulsamda beni hatırlanması için. Bana öğrettiği gibi; yazmak unutulmayı önler. Işık tutmak yazmaktan geçer. Konuşmak o anda kalır ama yazılar hiçbir zaman silinmez. Onu tanıdığıma çok mutluyum. Herkesin tanıdığına çok mutlu olduğu bir kişi, hayatında fazla sayıda olmuyor ne yazık ki.

Çok teşekkür ederim Sayın (Bilge Adam) Hocam; sizinle tanışmak sadece bir kelimeden ibaret değil. Sizi anlatmak ise sadece bir cümleden ibaret kalmıyor.

İyi Okumalar. Sevgiler.

DipNot: Hayatınıza giren her kişi bir çok anlam katar size, ama bazen bir kişi sizin başkalarının hayatlarına anlam katmanızı öğrettir. Bu kişileri hayatınızda bulun zaman kaybetmeden=)

Özgür Kelebek