-Bak kızım bu senin için
-Anne ben ne yapacağım o kadar yorgan takımını?
- Çeyizine bunlar sonradan zor olur, daha battaniye de alacağım…
Dedi ve gerçekten aldı.
Gözümden bile sakındığım kadın; beni gözünden sakınan kadın, kendine bir şey olursa, gözü arkada kalmasın diye bir aile kurmamı istedi hep. Ona göre aile kavramı bir koca, bir çocuk ve evlilikti.
Ben hiç barbi bebeklerini evlendiren, barbi bebeklerini süsleyip gezdiren bir çocuk olmadım. Farklı oyunlar oynardım. Silahım, tabancam topum vardı. O zaman da şaşırırdı herkes. Kız çocuğu hiç silahla oynar mı? Üstüne bir de sokakta futbol maçı yapar mı? Ben de onlara şaşırırdım tabi. Futbol maçı yapmak o kadar zevkliydi ki neden bunu istemediklerini o zamanlar anlamıyordum. Mahalle de tek gayesi dedikodu yapmak olan orta yaşta ki teyzeler de kızardı. Umursamıyordum dersem yalan olur.
Zoruma gidiyordu, çekiniyordum ama yine de oynuyordum.
Ahh anne ahhh o zamanlar beni eve erken çağırmasaydın Ayşen teyzenin kızını daha fazla görmüş olacaktım. Sende haklısın; nerden bilecektin ki…
Hiç bilmedin be anne…
Ne Ayşen teyzenin kızını, ne fotoğrafçı da çalışan kızı ne de diğerlerini...
Ne çok isterdim sana her şeyi anlatmayı… Hayallerimi, yaşadığım aşkları, acısını, tatlısını, kaybettiklerimi, birilerini yitirdiğimde uyuyamadığım geceleri bilmeni isterdim.
Mesela o çok sevdiğin arkadaşım vardı ya bir zamanlar, hani çok sevdiğin için bizim aileye gelin gelsin diye kuzenimle evlendirmeyi düşündüğün kız benim ilk aşkımdı anne… Sen her düşündüğün de ben içimde neler yaşardım. Öfkeden deli olurdum. Seninle kavga ederdim, kuzenimle kavga ederdim.
O yüzden sana yazmak istedim anne…
Beni anlaman için, senin gerçeğinle değil de benim gerçeğimle yüzleşmen için…
Sen bu hayatta en çok beni kaybetmekten korktun. Şakasını bile sevmezdin. Ben ölürsem diye başladığım cümlelerin sonu gelmeden; ‘Sus! Bir daha sakın duymayım’ deyip kızardın. O şakayı biraz düşünelim mi anne?
Beni kaybettiğin zaman neler olacağını biraz hayal ettireyim mi sana? Susturacağın için yazıyorum anne…
Mezarımın başında ağıtlar yakacaksın. Saçımın bir teli için dünyayı yakan sen şimdi dünyayı yakmaz mısın?
Ağlıyorsun… Sen acından görmüyorsun ama arkada beni uzaktan izleyen, içten içe ağlayan bir kadın daha var. O senden sonra sevdiğim kadın anne. Benim sana emanetim.
Onu da anla. O da hayat arkadaşını, eşini, dostunu kaybetti. Onu seversin. Ben çünkü hep sana benzeyen kadınları sevdim. Beni senin gibi gözünden sakınan kadınları sevdim.
Beni onla konuşmanı isterdim. Sen ona çocukluğumu anlatırsın, o sana bizi anlatırdı… Ne kadar mutlu olduğumuzu anlatsın. Ona şimdi kaynanalık yap anne.
Senin gibi inattır. Ben çekişmelerinizi görmeyi çok isterdim.
Sakin ol anne… Şakamı uzatmayacağım. Ben de sana kıyamam anne.
Ben kendimi anlattım. Sen sadece hayal ettin. Ben buradayım anne. Birazdan eve gelmiş olurum.
Ne olursa olsun, ne olursam olayım ben senin kızınım.

Seni her koşulda seven kızın.