Şubat ayıydı Bayburt’ta öğretmenlik yapan ablam eve, Mersin’e gelmişti. Üç öğretmen arkadaş, bir evde kalıyorlardı orada. ilk tayin yeriydi, heyecanlıydı, her şeyi her olayı, okulu, ev arkadaşlarını anlata   anlata bitiremiyordu. Özellikle bir arkadaşı ilgimi çekti; Handan
Onla ilgili ne anlatsa sanki benden bir şeyler anlatıyordu.  Handan’ı tanımam gerekiyordu ama nasıl?
Ankara’ya tayini çıktığı için artık ablamla ev arkadaşı olamayacaktı ve ben 17 yaşımda “hadi ben Ankara’ya gidiyorum” diyemezdim aileme. Bu konuyu o an için rafa kaldırdım.
Bu arada ilkokuldan beri süre gelen platonik aşkım Simten eski cazibesini kaybetmeye başlamıştı. Bunun çeşitli sebepler vardı; mesela platonik bir aşk 7 yıl sürerse sıkabiliyordu. Her ne kadar olayın platonik olarak kalması benim anlaşılması güç çekingenliğimle bağlantılı olsa da, başka bir sebep ise, 6 Fen B deki Kevser’in aşkımın üzerine bir kâbus gibi çökmesi,  Simten’i zor ve ısrarla kendine doğru çekmeye çalışmasıydı. Rekabet hallerini oldubitti hiç sevmemiş, kendimi çekmişimdir. Fazla egodan kaynaklandığını düşünüyorum.
İki ay sonra üniversite giriş kâğıdımı okula vermek üzere sırada bekliyordum. O dönemde, ya on dört ya da on yedi üniversite vardı. Sınava da sadece İstanbul, Ankara, İzmir ve Adana’da giriliyordu.
Sınava girmek istediğiniz ilin trafik kodu                                             :01
Yoğunluk halinde sınava girmek istediğiniz yedek ilin trafik kodu  :06
01 i sildim ve 06 yaptım. Handan’ı tanımam gerekiyordu. Çünkü bu dünya üzerinde, Zeki Müren ve benim dışımda birinin daha var olma olasılığını hissetmiştim.
Simten’lere sık gitmeme kızan annemin “bulaşıklarını yıkamadan hiçbir yere gidemezsin”  cümlesinden ötürü, suyu ana vanadan kapatışımdan sonraki ikinci numaramdı anneme yaptığım. Sınav günü yaklaşmış ablam Handan’da kalırız hafta sonu, cumartesiden de okuluna bir bakarız zaten merkezi bir yerde Yükseliş Koleji demişti.
Cuma akşamı Ankara otobüsüne binmiş ve heyecandan sabaha kadar uyumamıştım. Bazen kendimi telkin ediyordum “saçmalama hayatında bir kez bile görmediğin biri, belki tipin teki, belki lezbiyen değil, hatta değil olması daha yüksek bir olasılık”
Ablam otogarda beni bekliyordu, beraber eve gittik. Kapıyı açtı, kalbimin sesini ben bile duyuyordum.
Tüm damarlarımın içindeki baskıyı hissediyordum. Aşık olmuştum.
ilk cümlesi beni işaret ederek; “eeee bu hiç sana benzemiyor Z. Bu uzun boylu yahu” oldu. Çok enerjik, çok güzel, çok zeki, çok entellektüel, ve benden 10 yaş büyüktü; dolayısıyla,onun uydusu haline gelmem zor olmadı. Anlaşılacak diye yüzüne bakamıyordum. Saçma sapan bir şey derim ve gözünden düşerim diye ağzımı açamıyordum. “ Ya bu çocuk hiç konuşmaz mı, gülmez mi ne ilginç bir çocuk bu” dedikçe ablam şaşırıyordu sahiden bana.  Güzel bir hafta sonuydu, sınavım fena geçmemişti. Pink Floyd’un  “ The Wall” isimli müzikal filmini izlemiştim, tüylerim diken diken olmuştu. Mersin’e döndüm, ev telefonu çaldı. Handan’dı şaşırdım. Yolculuğun nasıl geçti dedi. İyi dedim ev ve iş telefonunu verdi istediğin zaman ara dedi tabi konuşabiliyorsan diye ekledi. Birbirimizi 2-3 güne bir aramaya başlamıştık.  Üniversiteyi kazanmıştım. Adana’da okuyacaktım. Yaz sonu tatil için Mersin’e geldiğinde aramızda bir çekim oluşmuştu. Eylülde Bayburt’a gideceğini benim de orada olmamı istediğini söyledi. “ablamı ziyarete” gittim Eylülde. Handan’dan bir hafta önce gitmiştim ve o gelene kadar evden dışarı çıkmadım, pijamamı değiştirmedim, saçlarımı taramadım, sadece kitap okudum ve yeni türkünün yeni çıkan göç yolları albümünü 7 gün boyunca bir A bir B yüzünü çevirip çevirip dinledim. Bir bekleyiş ritüeli yaşıyordum. Ve geldi, sarıldık. Beraber kaldığımız 10 gün boyunca birbirimize dokunduk beraber uyuduk dudaklarımızın kenarından öptük(modadır ya). Ben 17 yaşımda olmamdan kaynaklı ne yapacağımı kestiremiyordum o da sanırım yine benim yaşımdan ve ablamdan ve diğer pek çok şeyden ötürü cesaret edemiyordu fazlası için.
Okulum açılmış ve üniversiteli olmuştum. Bir gün oturdum ona bir mektup yazdım. Lezbiyen olduğumu ve ona aşık olduğumu yazmıştım. Mektubu alıp okuduğunda beni aradı. Böyle bir “sırrı” ona söylediğim için ve onu sevdiğim için teşekkür ettiğini ama kendisinin lezbiyen olmadığını ama beni anlayabildiğini ve bu konudan hiç kimseye bahsetmeyeceğini söyledi.
Aşk konusundaki ilk olgunlaşmamdı.
 Ben 17 yaşındayken ve yıl 1986 iken ve insanlar o dönemde hangi partiye oy verdiklerini bile söyleyemezken, ben birine hem de ailecek tanıdığımız birine eşcinsel olduğumu söylemiştim.
“aşık” ve hayran olduğum kişi ise, benden 10 yaş büyük olmasına ve büyük bir şehirde doğup büyümesine ve lezbiyen olmasına rağmen bana bunu söyleyememişti. Eşcinsel olduğunu bana ve hatta kendisine söyleyebilmesi için 15 sene geçmesi gerekti.
Beni ziyarete Adana’ya geldiğinde beraber uyumak istemediğimi ve artık birbirimize dokunmamız
gerektiğini söyledim(içim kan ağlayarakJ), şaşırdı. “ Öyle ya sen eşcinsel değilsin ve ben bunu tek başıma haz alarak yapmak istemem” dedim.  “peki” dedi üzülerek. Nasıl bir cesaretsizlikti. Bizim de
içinde yer aldığımız bu toplumun öğretileri nasıl da cesaretimizi kırıyor.
 Kaybedeceklerimiz, kaybettiklerimizden daha mı çok?