Bugünlerde şiddeti düşünüyorum. İlk şiddet Kabil’inki son şiddet ucu açık değnek.

Lambda’ya hayran olduğum ve inandığım günlerde taaa kalkıp Mersin’den İstanbul’a gelir, toplantılara katılırdım. Henüz dernekleşmemişti ve sabit bir yeri yoktu Lambda’nın. Bir şekilde toplantılar duyurulur, ve her seferinde Beyoğlu’nun başka bir sokağında, başka bir mekanda gerçekleşirdi. Şimdi bile çoğu kişi için girilmesi ürkütücü Beyoğlu sokaklarında 15-16 sene önce kendim gibi insanları bulmak, görmek, hissetmek, kendimiz ve o gün aramızda olmayan diğer eşcinseller için bir şeyler yapabilmek umuduyla elimde adresi yazdığım kağıt, büyük bir gizem ve gizlilik içinde sokak sokak toplantının olacağı yeri arardım. Beyoğlu daha da bir karanlıktı o zaman her açıdan

Ogün ki toplantı şiddet hakkındaydı. Moderator sırayla, toplantıdaki herkese ilişkilerinde yaşamış oldukları şiddeti soruyordu. Sıra bana gelinceye kadar dinlediklerim, ağzım açık bakakalmaya yetmişti.

İleriki yıllarda sevgilimle değilse bile bir şekilde kadın şiddetinin içinde kalmıştım. Homofobiden kaynaklanan onca şiddetten sonra bir de eşcinsellerin bir birine uyguladıkları şiddet neyin nesiydi.

Adalet Bakanlığı Adli Tıp Birimi’nin Cinsel Şiddet Bölümü’nde bir süre çalışmış olan Profesör Şevki Sözen’in 2003 yılında yaptığı bir çalışmanın verilerine göre; görüşülen gey ve lezbiyenlerin yüzde 37’si fiziksel, yüzde 28’i cinsel şiddete maruz kaldı. Travesti ve transeksüellerin de yüzde 89’u fiziksel yüzde 52’si cinsel şiddet gördü. Sözen’in verdiği bilgilere göre tüm bu olayların kurbanlarından sadece yüzde 42’si yardım isterken yüzde 26’sı polise başvurdu. Ancak polise başvuru yapanlardan altıda birden azı adalet sisteminin davalarıyla gerektiği gibi ilgilendiğini söyledi.

Genelleme yapılmasına otomatiğe bağlanmış şekilde karşı çıkan insanlar olsa da bir lezbiyen olarak (lezbiyen kelimesini de hiç sevmem, pek çok lezbiyenin sevmediğini de biliyorum, sanırım anlamayanların bilmeyenlerin yüklediği saçma sapan anlamlardan dolayı sevmiyoruz) ne diyordum; genelleme yapılmasın diyen arkadaşların varlığına rağmen gördüklerime dayanarak söylemeliyim ki; lezbiyenlerin uyguladığı şiddet kadar şiddet uygulamıyor geyler birbirlerine.

Acaba bir şeylerin eksikliği mi hissediliyor bu sadece penis değil, kas kuvveti veya başka bir şey de olabilir. Bir şeylerin eksikliğini “buraların horozu benim” söylemleriyle kapatacağımıza, aslında eksik bir şeyimizin olmadığını anlamaya çalışsak ya.

Acaba sahiden ergenlikte spor yapmadığımız için üstümüzde oluşan fazla enerjiyi atamıyor, takım ruhuna sahip olamıyor ve beynimizi geliştiremiyor muyuz? Ya da geçim sıkıntısının hırçınlaştırdığı aileler içinde mi büyüyoruz? Ya da sç.tığımın ataerkilliğinden, aktifliğinden pasifliğinden, bir türlü çıkamıyor muyuz?

Geçen cumartesi(1 Ekim) gecesi, açılalı 3-5 hafta olmuş lezbiyen bir mekana gittim. Tam ortama ısınırken birden bir hareketlenme, hiç oralı olmuyorum alışkın olduğumuz şeyler artık itişmeler kakışmalar. Masalar sallanıyor içkilerimiz dökülüyor tadımız kaçıyor derkennnnnnn

Kavgayı ayırmaya çalışan işletmeci arkadaşı görüyorum. Çeşmeden boşalırcasına ağzından burnundan gözünden omzundan kan akıyor. Yerlerde ayağını basabileceğin kan olmayan bir alan yok. Yanımdaki arkadaşım sadece gördüklerinden fenalık geçiriyor onun yaşadığı kültürde böyle bir olay yok çünkü ve şoka giriyor. Benim aklımdan ise bu kanamayla bir insan hayatta kalamaz cümlesi geçiyor. Ve bir şeyler yapmaya koşuyorum. Başka bir arkadaşla birlikte bulabildiğimiz kadar peçeteyi yerinden akmış gözüne basıyoruz, kanamayı durdurmamız lazım. Arkadaşım kollarıma yapışıyor sarılmaya çalışıyor destek almak için. Ben tutma kolumu, kolumu tutma üzerimize bir şey gelebilir hareketsizleştirme beni diyorum. Yaralı arkadaşımız hastaneye kaldırılıyor, gidiyoruz peşinden doktorlar durum iç açıcı değil diyorlar. Tüm yaptığı, kavga çıkaran kişiyi mekanından çıkartmaya çalışması. Herkes acı içinde. Ameliyata alınıyor, kesik bir şişe ile omzundan yüzünden ve gözünden darbe almış. Bugün kör oluşunun 6.günü

Biz bu muyuz? Bunu mu hak ediyoruz?