* Sen kendini ne sanıyorsun?
* Maçosun işte!
* Ukala şey!

Zaman zaman bu tarz cümleler duydum. Ama hiç birisine kızmadım, kızamadım. Herkes beni sevmek ya da benim penceremden bakmak zorunda değil. Ben yazar geçerim, söyler geçerim, küçük hanımın dediği gibi “Eser geçerim.” İster kendimi anlatırım, ister yaşanmışlıkları. Bazen sosyal hayatın satır aralarını, bazen toplumsal kargaşayı veya gündemi paylaşırım, ama bilirim ki özünde tek bir şey olmalıdır, “Gerçekler.” Belki de bu yüzden sivri gelirim pek çok kişiye. Ne de olsa gerçekler acıdır ve bazıları acı sevmeyebilir :) Herkes eleştiriye açığım der ama büyük çoğunluk eleştirilince de kızarır bozarır, oradan kaçmak ister. Sonra kendine güvenen insanlardan da pek hoşlanmayız. Kimsin sen, ne sanıyorsun kendini diyerek aşağı indirmeye çalışırız kendimizce. “Tembelim, korkağım, beceriksizim” diyen birini “Olur mu öyle şey, hiç de öyle değilsin diyerek yüceltmeye çalışırken, “Çalışkanım, cesurum, her eve lazımım” diyebilen birine ise “Hoop dur bakalım!” deriz. Neden peki? Nedir bu çelişki? Oysa, kendi içimizdeki dünyanın merkezi ve tek hakimi biz isek, koca evrende Allahın yarattığı en güzel varlık olarak insan olmamızın değerini anlamalı, kendimizi sefil yerine koymaktansa yaratandan ötürü kıymetimizi bilmeliyiz. Kendimize hak ettiğimiz değeri biz vermezsek, başkaları hiç vermez! Önce kendimizi biz sevmeli, biz yüceltmeliyiz. Küçük dağları ben yaratmadım, Kaf dağının yerini dahi bilmem burnumu oralarda unutayım. Ama bunca yılımı da boşa harcamadım. Çok çalıştım, çok gezdim, çok okudum. Hala da öğrenecek çok şey var, biliyorum. Bir şeyler öğrenebilmek uğruna kapısında paspas oldum bir şeyler bildiğine inandığım insanların. Ağızlarından çıkacak kelimelere bütün azalarımla baktım hocalarımın. Ve her şeyin başının insanın önce kendisini sevmesinden, değerlerinin farkında olup ona göre hayatın karşısında durmasından yoksa çok üzülüp çok yorulacağından geçtiğini öğrendim. Herkesi kendimiz gibi görmek isteriz ya, birazda ondan tabi bu durum. Zira kendimiz nerde hangi seviyedeysek karşımızdakini görebilmek için onunda orda olmasını isteriz. Eh normal tabi, uzun boylu birine boynunu çevirip bakmak herkesin harcı değil. Önce başını kaldıracaksın, gerekirse parmaklarının üzerinde yükseleceksin, 6. Bakışı unutmayacaksın, ooo bir sürü iş :) En kolay ne yapmalı? Kendimizi geliştirip yükselteceğimize onu indirelim aşağıya! Tabi bunun için bir de kapasitemize bakmalıyız. Dolaptaki sebze değil ki bu eksikse anında yerine koyalım. O halde ne yapmalı? Çamur atmalı! İşte böyle anlarda kahkaha aynaları gelir aklıma. Hani bizi şekilden şekle sokan o aynalar var ya, işte onda en çok dev aynasını severim ben, ona bakıp bakıp göğsüme vurasım gelir , uhahhaha diye! Kötüyüm ben kötüyüm, kötüyüm, kötüyüm!!

Maçolukla itham edilmek de beni rahatsız etmiyor aslında. Lakin bıçak sırtı bir kavramdır, magandalıkla yan yana çizgilerdedir ve kolaylıkla birinden diğerine geçilebilir. Güçlü bir karakter olup duyarlı yaklaşmak maçoluksa, maçoyumdur belki de, hatta en Osmanlısından.. Mesela geç saatlerde dışarıda olmanı istemem, çıkarsın ama duruma ve saatin geçliğine göre eğer eve bırakılacağın ortam yoksa, gecenin sonunda gerekirse ben gelir alırım seni. Çünkü gündüz bile aklım sendeyken, gece sokakların hepten tehlikeli olduğunu bilirim. Benim olmadığım ortamlarda alkol en fazla 1-2 kadeh daha fazla değil. Çünkü alkollü ortamlarda her an her şeyin olabildiği gerçeğini bizzat yaşayanlardanım. Elbette aklın başında ve elbette kendini koruyabilirsin ama bu benim seni ne kadar çok sevdiğim ve bu yüzden senden bile sakındığım gerçeğini değiştirmez. Tartışırken parmağını uzatıp “Sen!” diye başlayan cümlelerden, “Yaaa! Ne diyorsun beee!” tarzındaki ses yükseltilmelerinden nefret ederim. Yüzgözlüğe ve saygısızlığa davetiyedir bu tarz yaklaşımlar ve bir kere yapılırsa devamı gelir, gelen devamların sonunda illaki kötü sonuçlar da gelir. Saygının olmadığı yerde, sevgi hiçtir. Seni incitmemek ve yüreğindeki yerimi zedelememek adına ben nasıl yapmıyorsam , sen de yapamazsın, izin vermem! Ama en çok da yalan söylenilmesinden nefret ederim, herkes gibi. Bana sakın yalan söyleme, yalan korkakların işidir, oysa benim sevdiğim kadın dünyanın en cesur kadını, biliyorum. Yalan söylendiği için nice ilişkilerin bittiğini, nice ocakların battığını, nice gemilerin yakıldığını ben değil, hayat gösteriyorken yatsıya kadar yanan mum değil, her sabah doğmasını dilediğim güneşimsin sen benim. Yaptım evet ama bir sor bakalım niye diyebilen, attığı adımın da hatalarının da mağrur ve dik bir şekilde önünde durabilen bir kadına güvenden önce sonsuz saygı duyarım ben. Aslında bence güven; inanmak ya da inanmamaktır. İnanırsın devam eder, inanmazsın biter gider. İkisinin ortası yoktur. Zira ikisinin ortası kuşku demektir ve kuşku paranoyaya

sürükler insanı, için içini kemirmeye başlar, değişirsin hatta canavarlaşırsın ve sonunda bir anda bummm! Sadece ikili ilişkilerde değil hayatın genelinde böyle. Üstelik ben güvendim mi tam güvenirim, hani derler ya gözümle görsem kulağımla duysam yine de sorarım, aynen öyle. Yanıldıklarım olmadı mı, hem de öyle bir yanıldım ki kendimi sorguladım “Bir daha bu kadar güvenmeli miyim?” diye..

Görünüşümün sakinliğine içimin hırçınlığı tezat oluştursa da, şiddetin her zaman karşısında duran biri olmuşumdur. Buna rağmen; sevdiğim kadının çantasını kapıp kaçmaya kalkan bir hırsızı tartaklamak, gözümün önünde sokak ortasında dayak yiyen kadını kurtarmak adına kocasına dalmak, köşe başından hızla çıkıp çarparak demirin üzerine düşmeme neden olan, üzerine özür dilemek yerine yedi ceddime saydıran travesti bir arkadaşın canına okumak gibi şiddet içeren son derece utanç verici vukuatlarım var. Pişman mıyım? Sanırım hayır! Yine olsa yine yaparım! Benden korkmalı mısın? Evet, korkmalısın! Çünkü yalan söylersen, seni de fena halde hırpalarım!

Kadına şiddete hayır kampanyalarının en önde gelen destekçisi ve protestocusu olduğum halde maçoluğuma dolayısıyla da fiziksel olmasa da psikolojik olarak şiddetime! maruz kalmış tüm kadınlardan bu yazımla özür diliyorum! Alkollüydüm, hatırlamıyorum! Gerçekten!

HAMİŞ 1 : Birileri arkanızdan konuşuyorsa, onlardan öndesiniz demektir. (ANTON ÇEHOV)

HAMİŞ 2 : Önceki yazımda harf eksikliği yaparak abazan yerine abaza yazmamdan dolayı beni uyaran sevgili momo’ ya uyarısı için teşekkür ediyor, tüm Abhazlara sevgilerimi yolluyorum…


Işık ve sevgiyle…
Bilge ADAM